Posts
ដោយ : ខឿន សាឃាង (ថ្ងៃទី 3 មេសា 2011)
លោក នូ ហាច (ទទួលបានពីសមាគមអក្សរសិល្ប៍ នូ ហាច)
ភ្នំពេញ: “ រទេះភ្លើងបោលលឿនដូចព្យុះកាត់ព្រៃខ្លុងនិង ព្រេច រត់ឆ្លងអូរហើយជ្រែកពុះជើងភ្នំដោយបញ្ចេញសន្ធឹកខ្ទ័ររំពងធ្វើឱ្យរញ្ជួយផែនពសុធា ។
បន្តិចក្រោយមក យាននោះក៏បើកផុតជួរភ្នំ និង ព្រៃស្ងាត់អស់ ហើយបើប្រសិនជាគេអើតតាមបង្អួចនៃទូរណាមួយទៅ គេនឹងបានឃើញវាលស្រែដ៏មានភ្លឺខ្មៅប្រផេះខ្វែងជាក្រឡាចត្រង្គប្រកបដោយកិរិយាចេះរត់ថយក្រោយវិញ ។
វាលស្រែ ! វាលស្រែ ! ពាសពេញតៗជាប់គ្នាដល់ជើងព្រៃដែលគេមើលឃើញខៀវសន្លឹម ។
នៅក្នុងស្រែ , សុទ្ធតែមានទឹកសស្ងាច , ពេញព្រៀបដែលខ្យល់រំហើយបោកបក់បណ្តាលឱ្យកើតជារលកពព្រាំមកយោលដើមស្រូវខ្ចីពណ៌បៃតងស្រស់ ។
នៅក្នុងជំពូកគុម្ពស្រូវនោះមានផ្កាត្រកួនពណ៌ស្វាយ , ផ្កាក្រជីបពណ៌ក្រហមឆ្អៅ , ផ្កាអញ្ចាញពណ៌លឿងដូចមាសឆ្អិនលាយឡំគ្នាត្រង់នេះបន្តិច ត្រង់នោះបន្តិច ។ បុប្ផាទាំងនេះហាក់ដូចជាឧបត្តិកឡើងសំរាប់ជាគ្រឿងលំអនៃសំពត់ព្រំពណ៌បៃតងដែលលាតសន្ធឹងក្រោមមេឃស្រកានាគ និង ក្រោមរស្មីថ្លាត្រចះនៃព្រះសុរិយា ...”។
>>>អានបន្ត
Phnom Penh Time
